W lasach Rosji występują dziesiątki odmian grzybów z rodzaju Clitocybe, które są popularnie nazywane „mówcami” lub „rzędami”. Wszystkie mają podobny wygląd, ale jednocześnie niektóre kopie można jeść, a inne mogą prowadzić do ciężkiego zatrucia. Aby nie popełnić błędu w wyborze i używać wyłącznie zdrowych grzybów do celów kulinarnych, warto wcześniej zapoznać się z charakterystycznymi cechami najpopularniejszych rodzajów rozmówców, zwracając należytą uwagę na kwestię ich racjonalnego przygotowania. Na co przede wszystkim warto zwrócić uwagę - zostanie to omówione później.
Opis ogólny
Każdy z gatunków wspomnianego rodzaju grzybów może mieć swoje własne charakterystyczne różnice, wyrażone w poszczególnych rozmiarach ciała, jego kolorze i niektórych innych cechach wyglądu konkretnego gawędziarza. Istnieje jednak wiele ich wspólnych cech, które doprowadziły do zjednoczenia w jednej grupie pod określoną nazwą. Zatem czapka przedstawicieli rodzaju Clitocybe zwykle nie przekracza 8 cm średnicy, chociaż w rzadkich przypadkach może dorastać do 20 cm. U młodych okazów jest półkulisty, ale ostatecznie staje się płaski, a nawet w kształcie lejka (u starych przedstawicieli).
Czy wiesz Wiele gatunków rozmawiających rośnie w grupach w lasach, często w postaci kółek na powierzchni ziemi. Z powodu tej cechy mieszkańcy Rosji kojarzyli swój wygląd z przybyciem złych duchów, podobno w takich miejscach czarownice i złe duchy prowadziły okrągłe tańce.
Powierzchnia wszystkich grzybów jest zawsze gładka i sucha, ale kolor zmienia się w zależności od konkretnego gatunku: może być brązowo-szary, ochrowy, beżowy, brązowo-różowy, szary lub czerwonawy. Niemal zawsze nasycenie kolorów zmniejsza się w kierunku od środka do krawędzi nasadki, a na powierzchni części środkowej zauważalne są czasem pozostałości grzybni, które przypominają plamy pleśni. Od wewnątrz kapelusz jest uzupełniony białymi płytkami, ale im starszy grzyb, tym bardziej stają się żółte. Miąższ młodych grzybów jest biały, gęsty, choć z wiekiem traci swoją soczystość. Proszek zarodników w kolorze białym lub kremowym. Nogi różnych rodzajów mówców wyróżniają się przede wszystkim długością, sięgającą 4-10 cm, o średnicy 1-3 cm. Wewnątrz tej części jest głównie pusta, ale mimo to jest używana wraz z kapeluszem do przygotowywania różnych potraw.
Rodzaje jadalnych mówców
W sumie na świecie jest ponad 250 gatunków mówców, ale nie wszystkie z nich występują na terytorium Federacji Rosyjskiej. Najpopularniejsze jadalne „lokalne” gatunki tych grzybów można przypisać brązowożółtym, fioletowym, zapachowym i zgiętym okazom, chociaż nie należy wykluczać prawdopodobieństwa pojawienia się rozmazów woskowych (czerwonych) i czerwonych w lasach, których użycie może prowadzić do ciężkiego zatrucia.
Aby uniknąć niepożądanych konsekwencji spożywania grzybów, warto dokładnie przestudiować opis każdego z wymienionych gatunków.
Brązowy żółty
Jeden z najbardziej znanych gatunków rozmawiających w rosyjskich lasach. Podobnie jak wielu innych członków rodzaju, ma kapelusz w kształcie kopuły, który wraz z wiekiem grzyba staje się płaski lub ma kształt lejka. Kolor jego powierzchni jest brązowawy lub jasnoszary, z częstymi białymi lub jasnoszarymi płytkami w dolnej części. Noga jest niska (do 5 cm), ma kształt cylindryczny, lekko zwęża się do podstawy, pomalowana jest tonem płyt lub nieco ciemniejsza (zwykle żółta ochra lub jasnobrązowa).Miąższ tej części nie jest tak soczysty jak kapelusz, ale nie przeszkadza to w jego stosowaniu do przygotowywania różnych potraw. Okres owocowania brązowożółtego gaduła na terytorium Rosji to sierpień - październik, biorąc pod uwagę warunki pogodowe. Grzyby można znaleźć w lasach liściastych i iglastych, gdzie rosną głównie w grupach.
Fioletowy
Odmianę tę reprezentują raczej duże grzyby o średnicy kapelusza do 20 cm, podobnie jak w innych przypadkach, na początkowych etapach rozwoju fioletowego gaduły, jest ona płasko wypukła, z lekko wygiętą dolną krawędzią. W dotyku powierzchnia jest gładka, goła i lekko wilgotna, a jej kolor może się różnić w różnych odcieniach fioletu: od jasnego do ciemnego nasyconego koloru, w niektórych przypadkach z domieszką brązu.
Ważne! Podobnie jak wiele innych odmian grzybów, najlepiej zbierać govorushka po następnym deszczu, gdy temperatura nie jest jeszcze zbyt niska, a wilgotność jest już wysoka.
Po wewnętrznej stronie czapki znajdują się częste, te same fioletowe płytki, które, gdy grzyb rośnie, rozjaśniają się i stają się blade liliowe. Zbieracze grzybów szczególnie doceniają gęste i grube mięso tej odmiany.który ma bardzo przyjemny smak i aromat. Noga ma kształt cylindryczny, z lekkim pogrubieniem i włóknistą powłoką u podstawy.Na początkowych etapach rozwoju jego kolor jest bardziej fioletowy, ale później się rozjaśnia. Govorushki rozpocząć zbiór w połowie września, kontynuując ten proces do listopada. Typowymi miejscami wzrostu tych grzybów na terytorium Rosji będą lasy liściaste i mieszane w środkowej strefie kraju.
Śmierdzący
Wygląd i kształt śmierdzącego mówcy jest podobny do innych przedstawicieli rodzaju, a główną cechą wyróżniającą jest kolor wypukłego, lekko przyciemnionego kapelusza, o średnicy 3-10 cm. W młodym wieku kolor grzyba jest niebiesko-zielony, ale staje się żółto-szary lub rośnie wyszarzony. Miąższ jest zawsze jasnoszary lub jasnozielony z wyraźnym aromatem koperkowym anyżu i tym samym, ale słabszym smakiem.Płytki znajdujące się poniżej są częste, malejące, jasnozielone. Noga pachnącego mówcy często dorasta do 8 cm wysokości i 1 cm średnicy i, podobnie jak u innych gatunków, ma zgrubienie w dolnej części. Okres masowego dojrzewania tych grzybów przypada na sierpień - październik i lepiej ich szukać w lasach iglastych i liściastych, głównie na otwartych polanach.
Wideo: nieprzyjemny mówca
Wygięty
Charakterystyczną cechą wyróżniającą tego mówcę jest duży, przygnębiony i dość gładki szaro-żółty kapelusz, często osiągający średnicę 12–20 cm. Gdy grzyb rozwija się z płaskiego i wypukłego w środkowej części, staje się lejkowaty. Płytki są często umieszczone, malejące, białe na początkowych etapach wzrostu grzyba i żółto-różowe w miarę dojrzewania.
Gęsta dolna część pałki osiąga 20 cm wysokości i 2-3 cm grubości, a jej kolor zwykle odpowiada kolorystyce kapelusza. Miąższ jest raczej suchy, biały lub brązowy (w zależności od wieku grzyba), z charakterystycznym ostrym nieprzyjemnym aromatem. Bez mleka
Wygięte rozmowy są zbierane od lipca do połowy października, koncentrując się głównie na obrzeżach lasów i terytorium wzdłuż dróg, obok krzewów. Maksymalne plony można zbierać na glebach wapiennych, chociaż w innych miejscach rosną grzyby, tworząc tzw. „Koła czarownic”.
Wideo: wygięty mówca
Jadowici mówcy
Grupa trujących gatunków rozmawiających często wybiera te same miejsca wzrostu, co grzyby jadalne, dlatego tak ważne jest, aby wiedzieć o głównych cechach ich wyglądu. Pomoże to uniknąć przypadkowego wejścia do koszyka niebezpiecznych okazów, wśród których na terytorium Rosji najczęstsze są gatunki upłynnione (woskowe) i czerwone.
Gotówka
Dialekt gotówkowy lub woskowy może zmieniać kształt kapelusza przez całe życie. Tak więc na początkowych etapach rozwoju grzyba przypomina dzwon, a następnie półkulę (z małym guzkiem w środku), ale w końcu staje się prawie płaski, z wgnieceniem w środkowej części, a nawet całym lejkiem. Kolor górnej części grzyba może być również inny: od białego lub lekko szarawego do ciemnobrązowego, z ciemnymi plamami przy mokrej pogodzie (dać rodzaj marmurkowego wzoru).Miąższ pod skórą jest przeważnie gęsty i elastyczny, z trudnym do zdefiniowania aromatem. Po zerwaniu i dłuższym kontakcie z powietrzem ciemnieje. Dolna warstwa blaszkowata jest jasnoszara, prawdopodobnie z kremowym odcieniem, ale do czasu dojrzewania zarodniki lekko ciemnieją.
Wszystkie płytki są dość szerokie, często umieszczone i przylegają do nogi lub schodzą się wzdłuż niej. Sama noga ma cylindryczny regularny kształt z lekkim pogrubieniem u podstawy. Jego długość nie przekracza 7 cm, chociaż można znaleźć okazy o grubości nie większej niż 3 cm i grubości do 10 mm. Struktura wewnętrznej części jest włóknista, a noga starego grzyba może okazać się pusta.
Czerwony
Trujący mówca tego gatunku ma swoją nazwę ze względu na kolor kapelusza, który z białego i wypukłego początkowo staje się czerwono-czerwony lub czerwono-brązowy w miarę wzrostu każdego osobnika. Kształt górnej części dorosłego grzyba jest płaski lub wklęsły prostaty, z cienką i płatowatą krawędzią. Jeśli rosa lub deszcz spadnie na jego powierzchnię, staje się jasnoczerwony lub brązowo-czerwony, pozostając jednakowo mięsistym. Często umieszczone płytki są cienkie, białe, czerwono-białe na początku rozwoju grzyba i lekko pożółkłe w pełni dojrzałych okazach. Wygięta noga czerwonego gawędziarza ma do 5 cm długości, ale może nawet nie mieć 1 cm, a jego wewnętrzna część zmienia się z gęstej w całkowicie pustą, z białym miąższem podczas wzrostu.
Czy wiesz Czerwonawy mówca emituje słabo bladozielony blask w ciemności, dlatego w starożytności uważano go za przejaw zła na Ziemi.
Najczęściej ten trujący okaz można znaleźć w lasach iglastych i liściastych, a także na polach i wzdłuż ruchliwych dróg, gdzie pojawiają się od czerwca i rosną do października.
Metody gotowania
Używanie do celów kulinarnych podlega tylko sprawdzonym, jadalnym odmianom mówców, podczas gdy zwykle niejadalne lub bardzo trujące, lepiej w ogóle ich nie dotykać. Proces przygotowywania potraw na ich podstawie nie różni się zbytnio od czynności wykonywanych podczas gotowania innych odmian grzybów, najważniejsze jest natychmiastowe określenie, ile gotować na linii, jak je marynować i jakie przepisy użyć, aby gotować smażone i duszone przysmaki na ich podstawie.Najczęściej pytania pojawiają się właśnie przy gotowaniu rozmawiających (w szczególności jako część zup), chociaż wytrawianie zebranych plonów ma swoje własne cechy, o których należy również pamiętać przed wykonaniem pracy.
Zupa Talker
Aby przygotować najprostszą zupę z grzybami, potrzebujesz tylko grzybów, wody, ziemniaków, marchwi, cebuli i, w razie potrzeby, składnika mięsnego. Wszystkie czynności są wykonywane zgodnie ze standardowym schematem: najpierw mięso gotuje się z cebulą, a następnie dodaje się przygotowane i pokrojone warzywa, z gotowanymi pieczarkami pod koniec gotowania. Oczywiście, danie musi być solą i pieprzem, za każdym razem próbując bulionu.
Jeśli chodzi o wstępne gotowanie grzybów, wszystko czego potrzebujesz to: oczyść zebrane okazy z gałązek, liści i innych odpadów leśnych, dobrze spłucz je zimną wodą, a następnie wlej rondel i umieść pojemnik na umiarkowanym ogniu, doprowadzając zawartość do wrzenia.
Ważne! Aby zaoszczędzić czas, lepiej gotować grzyby oddzielnie od mięsnego i warzywnego składnika zupy, dodając je prawie podczas pełnej gotowości płynnego naczynia.
Od momentu zagotowania cieczy powinno upłynąć około 20-25 minut, aż grzyby zostaną usunięte z ognia. Czasami dla większego spokoju po ochłodzeniu możesz ponownie zagotować mówców, ale tym razem nie powinieneś zostawiać ich na kuchence dłużej niż 15 minut.
Marynowane Govorushki
W marynowanej formie ptysie mogą nie wyglądać tak atrakcyjnie jak grzyby miodowe lub pieczarki zamknięte w słoikach, ale ich gospodynie domowe często je zdobywają na zimę.
W najprostszej wersji do wytrawiania potrzebujesz:
- grzyby - 1 kg;
- ocet - 0,5 filiżanki dla określonej liczby rozmówców;
- sól - 2 łyżki. łyżki;
- koperek - 30 g;
- olej słonecznikowy - 30 ml;
- cynamon - ½ łyżeczki;
- ziarna pieprzu - 10 sztuk;
- liść laurowy - 2 sztuki;
- goździki - 4 sztuki.
Proces tworzenia pustego miejsca jest prosty i składa się z następujących kroków:
- Czyszczenie i moczenie grzybów (muszą spędzać w wodzie przez co najmniej dwie godziny).
- Gotowanie w marynacie z dodatkiem octu, soli i przypraw.
- Chłodzenie mówców i przenoszenie ich do słoika, z dalszym dodatkiem wcześniej przygotowanej marynaty.
W tej formie przedmiot można zwinąć z pokrywkami i pozostawić na kolejny tydzień do nalegania. Następnie grzyby uważa się za całkowicie gotowe do spożycia i można je podawać razem z przystawką lub daniami mięsnymi. Ale wraz z napojami alkoholowymi lepiej ich nie jeść, aby nie wywołać poważnego zatrucia organizmu.Ogólnie rzecz biorąc, nie wszyscy lubią grzyby i, jeśli to możliwe, zbieracze grzybów wolą te same kurki, borowiki lub grzyby miodowe, ale jeśli już wpadłeś w jadalne odmiany, nie powinieneś ich odmawiać. Przy odpowiednim przygotowaniu będą mogli również jakościowo urozmaicić codzienne menu.