Piękne krzewy, które nie zmieniają koloru liści w zależności od pory roku, zdobią pole bramkowe zarówno latem, jak i zimą. Dlatego wiecznie zielone drzewa iglaste są tak popularne wśród ogrodników i projektantów krajobrazu. Ten artykuł jest poświęcony zachodniej tui Stolvik, opisać i scharakteryzować krzew, a także podać zalecenia dotyczące sadzenia i dalszej pielęgnacji.
Opis klasy
Zachodnia tuja Stolvik należy do różnych zimozielonych iglastych krzewów nagonasiennych (Thuja occidentalis), rodziny Cypress (Cupressaceae). Występuje w Azji, Europie i Ameryce Północnej. Jest to niski, wolno rosnący krzew, który osiąga maksymalną wysokość 100 cm przez 10 lat. Dorosła roślina ma średnicę krzaka do 80 cm. W młodym wieku ma kulisty kształt, a następnie zmienia się i przyjmuje postać wydłużonego stożka.
Kora Stolvika jest brązowa, gładka, z wiekiem ma skłonność do pękania w łuski, które chropowacą powierzchnię gałęzi. Liście są małe, gęste, w postaci płaskich łusek, zielone. Młody liściasty wzrost jest pomalowany na jasnozielony kolor. Zimą igły tui stają się znacznie ciemniejsze niż latem.
Roślina wytwarza małe, zaokrąglone jasnozielone szyszki, podzielone na płaskie segmenty, w środku każdego z nich znajduje się spiczasty występ. Nasiona tui dojrzewają w środku, ich gotowość do kiełkowania jest sygnalizowana przez brązowy kolor.
Czy wiesz Inną nazwą tui jest „drzewo życia”. Łacińska nazwa tej rośliny pochodzi od greckiego słowa, którego dosłowne tłumaczenie oznacza „ofiara” lub „kadzidło”.
W projektowaniu krajobrazu
Sferyczny kształt Stolvik pozwala tworzyć ciekawe kompozycje w połączeniu z innymi roślinami. Na przykład zaokrąglony zielony krzew wygląda bardzo ładnie obok łuku tkających czerwonych lub żółtych róż. Ogrodnicy często używają wielkości karła i powolnego wzrostu tui tej odmiany na alpejskie wzgórza, ponieważ wszystkie składniki takich kompozycji powinny być niskie.
Jeśli właściciel osiedla chce stworzyć żywopłot, najlepszym rozwiązaniem byłoby wykopanie rowu zamiast pojedynczej dziury do lądowania i posadzenie sadzonek Taughening na obwodzie terenu. Wystarczy obserwować odległość 80-100 cm między roślinami, w zależności od pożądanej gęstości wiecznie zielonego „ogrodzenia”. Ale w tym przypadku ogrodnik musi wziąć pod uwagę fakt, że krzewy osiągnęły maksymalną wysokość już po 9–10 latach.
Zasady lądowania
Po wybraniu właściwej pozycji i zakupie rośliny możesz zacząć sadzić ją na otwartym terenie. Ten czas zależy głównie od rodzaju wybranej sadzonki. Jeśli kupiłeś krzak tui w doniczce, wówczas pracę można wykonać w dowolnym okresie od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Jeśli sadzonka jest uprawiana w szkółce z otwartym systemem korzeniowym, zaleca się unikanie przesadzania w gorących miesiącach letnich (lipiec, sierpień).
Optymalne zaplanowanie wydarzenia na koniec sierpnia lub września. Wiosną lepiej wybrać czas na przełomie kwietnia i maja. Kiedy roślina zostanie usunięta z gleby w szkole, nieuchronnie nastąpi duże i małe uszkodzenie systemu korzeniowego, więc całkowicie wyzdrowieje przed nadejściem zimy. W przeciwnym razie tuja będzie zbyt słaba, aby przetrwać zimny sezon.
Czy wiesz Ze względu na plastyczność tui i zdolność do wzrostu w określonej formie ogrodnicy tworzą całe kompozycje z rzeźb roślinnych. Do pojawienia się niesamowitej kreacji potrzebna jest tylko wyobraźnia artysty i bystre sekatory.
Bardzo ważne jest prawidłowe przygotowanie warunków do lądowania tui:
- Najpierw ogrodnik musi wykopać rozległy dół, którego głębokość będzie dwa razy dłuższa niż korzenie sadzonki. Pożądane jest, aby jej średnica była o 10 cm większa niż objętość kuli korzeniowej krzaka.
- Niewielka górna gleba ogrodowa i łopata torfowa są układane na dnie gotowego dołu, po czym są mieszane i uzyskuje się podłoże przeznaczone dla drzew iglastych o lekko kwaśnej reakcji. Ponadto u dołu powstaje małe wzgórze, podczas sadzenia korzenie sadzonki zostaną równomiernie rozłożone na jej zboczach.
- Sadzonka umieszczona jest w jamie, ustawionej w środku, na przygotowanym podłożu w formie wzgórza. Zaleca się zakopanie rośliny w ziemi nieco niżej niż w jej doniczce lub na otwartej przestrzeni w pokoju dziecinnym.
- Następnie kulka korzeniowa jest wypełniana ziemią, po czym woda wlewa się do otworu do lądowania, a po absorpcji gleba jest ponownie dodawana, aby wyrównać powierzchnię. Możesz to zrobić w inny sposób - włóż odwilż do wiadra z wodą na kilka minut, aby nasycić korzenie wilgocią. W takim przypadku nie będzie konieczne wlewanie wody do otworu, sadzonka może być natychmiast pokryta ziemią.
- Po posadzeniu ważne jest ponowne podlewanie sadzonki za pomocą około 5 litrów wody.
- Wskazane jest ściółkowanie koła pnia, co pozwoli na dłuższe pozostawanie wilgoci w glebie i ograniczy wzrost chwastów. Jako ściółkę warto użyć kory sosnowej lub czarnego filmu ogrodowego.
Funkcje opieki
W przypadku tui Stolvik wybór miejsca w otwartym miejscu nie jest konieczny. Kultura ta łatwo toleruje cień, a nawet rozwija się lepiej, jeśli otrzymuje tylko 3-4 godziny bezpośredniego światła słonecznego dziennie.
Thuja western nie boi się zimna i jest uważana za roślinę bardzo odporną na mróz. Jest w stanie wytrzymać znaczne mrozy (do -20 ° C) bez uszkodzenia części nadziemnych i podziemnych. Jeśli Stolvik jest uprawiany zgodnie z wymogami kultury, odmiana jest dość odporna na negatywne wpływy środowiska.
Ważne! Żywotnik nie nadaje się szczególnie do uprawy w nadmorskich miastach i miasteczkach, ponieważ nie toleruje słonego powietrza.
Jak każda inna roślina, czasami tuja Stolvik jest atakowana przez pasożyty (kleszcze i mszyce), które są dość trudne do wyeliminowania ze względu na specjalny kształt liści. Aby zwalczyć pasożyty, w trakcie „okupacji” przeprowadzają one leczenie specjalnie zaprojektowanymi ogólnoustrojowymi środkami owadobójczymi („Rogor”, „Karbofos”, „Actellik”, „Antio”).
Odmiana jest również podatna na oparzenia bakteryjne i gnilne, które są trudne do wyleczenia. Po wystąpieniu tych chorób na zielonej koronie pojawiają się żółtawe plamy liści, które stopniowo brązowieją, a następnie całkowicie kruszą się z gałęzi. W ramach leczenia chorego krzewu podlewa się środkiem grzybobójczym „Fundazol”, aby zwilżyć nie tylko gałęzie i pień, ale także ziemię pod nim. To zniszczy zarodniki bakterii w glebie i zapobiegnie ponownemu zakażeniu.
Aby przeciwdziałać możliwemu pojawieniu się różnych patologii rozwojowych, wskazane jest okresowe podlewanie rozmrożonego roztworu fosetyloglinu lub po prostu rozproszenie granulek tej substancji pod krzakiem, który stopniowo rozkłada się, wpadając do gleby z wodą deszczową.
Thuja Stolvik łatwo się rozmnaża. Można to zrobić zarówno przez wysiew nasion w ziemi, jak i przez ukorzenienie sadzonek. Ta druga metoda jest preferowana, ponieważ po przycięciu krzewu pozostaje dużo materiału. Aby uzyskać nową roślinę, ogrodnik wybiera ściętą gałąź „piętą”, to znaczy z połączeniem węzłowym, po czym przetwarza cięcie drewna preparatem Kornevin i sadzi je w ziemi.
Przezroczysty słoik odwrócony do góry nogami jest zainstalowany na górze sadzonki, dzięki czemu powstaje mini-szklarnia z indywidualnym mikroklimatem. Okresowo puszka jest usuwana, a gleba jest podlewana. Ogrodnik musi zadbać o to, aby gleba w pokoju dziecinnym była zawsze wilgotna. Na zimę puszkę pozostawia się w tym samym miejscu, w tym czasie podlewanie nie jest wymagane. Wiosną młody krzew tui zostaje uwolniony ze szklanego schronienia i przesadzony na stałe.
Czy wiesz Drzewiaste odmiany tui mogą wznieść się w niebo do wysokości 20 m, podczas gdy dorosłe rośliny mają rozległą, pięciometrową koronę.
Podlewanie i karmienie
Młode sadzonki muszą być regularnie podlewane, podczas gdy dorosłe rośliny często nie wymagają dodatkowego podlewania, ponieważ dostają wystarczającą ilość wilgoci z deszczu. Stolwijk jest w stanie z łatwością wytrzymać dość długie okresy suche. Bardzo ważny jest rodzaj podłoża, na którym rozwija się tuja.
Roślina najlepiej czuje się na żyznej, miękkiej glebie, mając dobry drenaż w obszarze korzenia. Stolvik boi się stojącej wody, dlatego przed posadzeniem sadzonki w tlenku glinu zaleca się dodanie piasku lub małej rozszerzonej gliny pod korzenie. Substrat, na którym hodowana jest ta kultura, może mieć inne pH: kwaśny, zasadowy lub obojętny.
Gotowe opatrunki są kupowane w sklepach ogrodniczych, gdzie są sprzedawane pod nazwą „dla drzew iglastych”.
Aby roślina mogła się w pełni rozwinąć, zaleca się regularne podawanie korzeniom składników odżywczych. Tę procedurę najlepiej wykonać jesienią lub wiosną. Nawóz układa się w okręgu pnia drzewa arborvitae, po czym przeprowadza się lekkie spulchnienie gleby, mieszając składniki odżywcze z glebą. Jako górny opatrunek zaleca się stosowanie dojrzałego nawozu organicznego (kompost, próchnica) lub granulowanego kompleksu mineralnego o powolnym uwalnianiu.
Rozluźnienie i ściółkowanie
Doświadczeni ogrodnicy wiedzą, że ściółka pod krzakiem zimozielonych nie tylko zapobiegnie wysychaniu gleby, ale także nie pozwoli na pojawienie się rocznych lub wieloletnich nasion chwastów. Aby to zrobić, koło pnia jest pokryte materiałami organicznymi. Może to być drobno posiekana kora sosny, duże lub małe trociny, kompost, sucha trawa. Najpiękniejszą powłoką gleby jest kora sosny, ponieważ ma soczysty burgundowy kolor, który wyraźnie kontrastuje z zielonymi gałązkami.
Ważne! Ogrodnik powinien bardzo ostrożnie wykonywać prace nad poluzowaniem warstwy gleby pod altaną, aby nie uszkodzić korzeni leżących blisko górnej warstwy gleby za pomocą ostrej krawędzi metalowego narzędzia.
Oprócz substancji organicznych ogrodnik może używać czarnej agrofibry lub nieprzezroczystej folii z tworzywa sztucznego jako ściółki bagażnika. Taka technika rolnicza ułatwi pracę właściciela ogrodu, ponieważ zminimalizuje potrzebę nawadniania lub spulchniania gleby.
Jeśli pod krzakami tui nie ma warstwy ściółki, ogrodnik powinien poluzować glebę. Ta procedura pozwala uczynić zbryloną ziemię bardziej luźną, co pozwoli tlenowi przeniknąć do korzeni rośliny i oczyścić powierzchnię chwastów. Prace są wykonywane za pomocą rozdrabniacza lub noża do płaszczyzny Fokin z częstotliwością raz na 2-3 tygodnie.
Schronienie przed słońcem
Podobnie jak w przypadku innych drzew iglastych koniec zimy jest bardzo trudny dla tui, ponieważ w tym czasie słońce staje się szczególnie aktywne, a jego promieniowanie może uszkodzić koronę. Okres ten przypada na drugą połowę lutego lub początek marca. Dotknięty krzew można zidentyfikować wizualnie, jego liście będą suche i brązowe lub całkowicie spadną na ziemię.
Ważne! W żadnym wypadku nie należy zakrywać rozmrożonego od słońca przezroczystą folią z tworzywa sztucznego. Materiał ten nie przepuszcza powietrza, ale przepuszcza promieniowanie ultrafioletowe, więc powietrze pod nim szybko się nagrzewa, a jego temperatura wzrasta do krytycznego, powodując śmierć gałęzi.
Możesz uniknąć oparzeń słonecznych, przykrywając gałęzie jakimś oddychającym materiałem:
- gruby papier do pakowania;
- spanbond lub agrofibra;
- świerkowe gałęzie jodły.
Schronienie można przeprowadzić zarówno w pierwszym miesiącu zimy, z nadejściem ciężkich mrozów, jak i bezpośrednio przed rozpoczęciem niebezpiecznego okresu, około drugiej dekady lutego. Ponieważ Stolvik jest niskim krzewem, można go owijać lekkimi materiałami (papier lub spunbond) bez użycia drewnianej lub metalowej ramy jako podpory. Dobrym schronieniem przed promieniami słonecznymi może być kapelusz śniegu na roślinie, ale tylko wtedy, gdy korona nie pęknie pod jego ciężarem.
Przycinanie
Przycinanie tuja stolwijk powinno odbyć się w marcu. Interwencja sekatorów ogrodowych jest konieczna, aby podciąć martwe lub uszkodzone drewno pod ciężarem śniegu. Wysuszone gałęzie są zmniejszane do maksimum, aż na cięciu pojawi się biało-zielone bielenie.
W ciągu pierwszych kilku lat po posadzeniu sadzonki wskazane jest regularne przycinanie w celu utworzenia tui. Aby stworzyć wyraźnie określony kształt, ogrodnik może zastosować nie tylko przycinanie, ale także rozciąganie gałęzi (poprzez mocowanie w określonych punktach lub zawieszanie środków obciążających).
Ze względu na to, że zachodnia tuja Stolvik nie upuszcza liści jesienią, ale nadal ozdabia to miejsce jasną zielenią przez cały rok, ogrodnicy powinni uprawiać tę cudowną roślinę na swoich obszarach. Ta odmiana charakteryzuje się bezpretensjonalną pielęgnacją i możliwością uprawy w półcieniu.