Grzyby są smaczne i pożywne, jednak aby przynosiły tylko korzyści zdrowotne, musisz nauczyć się odróżniać grzyby jadalne od niejadalnych, a także jaki wpływ mają one na ludzkie ciało. Aby to zrobić, musisz szczegółowo rozważyć ich odmiany, przydatne i szkodliwe właściwości. Ponadto ważne jest, aby nauczyć się gotować grzyby i jakie metody gotowania istnieją.
Grzyby
Łacińska nazwa tych grzybów to Laktariusz, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „dawanie mleka”, „mleko”. Jest to rodzaj grzyba, który należy do rodzaju Mlechnik i rośnie w grupie, na hałdach. W zależności od odmiany mogą rosnąć zarówno w łagodnym klimacie południowej Rosji, jak i w trudnych warunkach tajgi.
Millerowie, podobnie jak inni przedstawiciele królestwa grzybów, należą do wyższych roślin. Grzybnia znajduje się u podstawy drzew i dzięki symbiozie korzeni dokonuje wymiany składników odżywczych. W ten sam sposób zapewnia niezbędną ilość wilgoci.
Proces ten ma naukową nazwę „mikoryza”. W przypadku takiej symbiozy brzoza jest idealna dla Laktariusa - to drzewo zaspokaja potrzeby żywieniowe grzyba. W przypadku drzew iglastych mikoryza jest również możliwa, ale jest znacznie mniej powszechna.
Ponadto należy zauważyć, że dojarzy można znaleźć tylko przy starych drzewach, ponieważ potrzebują kilku lat na rozwój i rozwój. Rasy są rozmnażane przez zarodniki.
Klasyfikacja:
Domena | Eukaryota (Eukaryota) |
Królestwo | Grzyby (Grzyby) |
Departament | Basidiomycetes (Basidiomycota) |
Klasa | Agaricomycetes (Agaricomycetes) |
Zamów | Russulales |
Rodzina | Russula (Russulaceae) |
Rodzaj | Miller (Lactarius) |
Odmiany
Odmiany grzybów dzielą się na jadalne i niejadalne. Dlatego, idąc na „ciche polowanie”, należy zachować szczególną ostrożność i dobrze pamiętać, które grzyby nadają się do jedzenia, a które lepiej ominąć.
Jadalne dojarze i ich opis:
- W Rosji najczęściej prawdziwe piersiinna nazwa dla której jest legalne. Ma gęsty kapelusz w kształcie lejka, którego krawędzie są skierowane do wewnątrz. Powierzchnia czapki pokryta jest mokrą, śliską folią, do której często przylegają cząsteczki ziemi i opadających liści. Miąższ ma gęstą strukturę i biały kolor, a także wyraźny owocowy zapach. Mleczny zrzut z trującym posmakiem. Zarodniki piersi mogą być żółtawe lub brązowe.
- Żółta skrzynia. Nazwa łacińska Lactarius scrobiculatys określa tego grzyba jako „hostowanego”. Żółty, rzadziej brązowawy ze złotym odcieniem kapelusz „pomarszczonej” piersi osiąga 6–30 cm, a kapelusz kopulasty młodych osobników z wiekiem staje się wklęsły. Powierzchnia jest gładka, ma wilgotny film, staje się lepka od wilgoci. Pod kapeluszem gęsto rosną talerze. Z wiekiem nabierają brązowego odcienia. Miąższ jest biały, ale jeśli zostanie pocięty, zmieni kolor na żółty. Sok jest również biały i pachnie owocami. Wysokość nóg wynosi około 12 cm, ma mocną fakturę i drobne zmarszczki o nasyconym żółtym kolorze. Zewnętrzna część nogi jest śliska i lepka. Wewnątrz jest pusta przestrzeń.
- Miot jest gorzki. Czerwonawo-brązowy kapelusz ma okrągłość około 12 cm, a zaokrąglony kształt jest z czasem wyrównany. Lekkie wybrzuszenie w środku jest wciśnięte do środka. Powierzchnia jest lekko puszysta, krawędzie są wygięte do wewnątrz i mają jaśniejszy odcień niż główna część nasadki. Od wilgoci staje się lepka w dotyku. Pod kapeluszem często rosną talerze. Kruche mięso po rozbiciu wytwarza białawy sok, który jest bezwonny. Grzyb smakuje gorzko, co tłumaczy jego nazwę. Cienka noga o wysokości około 9 cm i pokryta rzadkim lekkim puchem. Kolor jest taki sam jak kapelusz - brązowy z czerwonym odcieniem.
Gorzka pierś ma zdolność wchłaniania substancji radioaktywnych, takich jak nuklid cezu 137, które gromadzą się w wątrobie i mięśniach w postaci osadu. Nie zaleca się zbierania grzybów tej odmiany w miejscach zanieczyszczonych promieniowaniem.
- Czerwono-brązowy guzek. Jego kapelusz ma dużą okrągłość - około 15 cm, brązowa powierzchnia nie świeci, a bliżej krawędzi nabiera jaśniejszego odcienia. Krawędzie są wygięte do wewnątrz. Zewnętrzna strona nasadki jest szorstka, może pękać od suchości, a od wilgoci wręcz przeciwnie, pokryta śliską warstwą. Miąższ tego grzyba jest bardzo interesujący: ma delikatną teksturę, a po uszkodzeniu pachnie owocami morza. Smak jest słodki i intensywny. Wysokość dolnej części wynosi zwykle około 12 cm, ma jedwabistą teksturę. Kolor jest taki sam jak kapelusz.
- Aspen Lump. Gruba i zwarta czapka jest biała i ma delikatne różowe plamki. Powierzchnia jest miękka i pokryta lekkim lepkim filmem. Mocna noga ma różowawy odcień. Delikatny biały miąższ pachnie owocami i ostro na podniebieniu. Podczas krakowania wytwarza mleczny sok i ostry zapach.
- Sucha skrzynia. U młodych osób kapelusz jest kulisty, a wraz z wiekiem staje się wklęsły i przybiera formę lejka. Powierzchnia czapki ozdobiona jest ciemnożółtymi plamami o nieregularnym kształcie. Ten sam wzór znajduje się na solidnej białej nodze grzyba. Miąższ jest mocny i biały, ma silny, ostry zapach i smak.
Wiele wymienionych grzybów jadalnych przypomina odmiany piersi, które nie są spożywane. Wyglądają podobnie, ale różnią się smakiem.
Wśród tych niejadalnych siniaków wyróżnia się:
- Niebieska bryła. Ma wspólne podobieństwo do odmian jadalnych. Kapelusz jest wypukły, z brzegami skierowanymi w dół. Ma łuskowatą strukturę i jest pokryty żółtawą, śliską powłoką. Miąższ ma mocny biało-żółty kolor, ma charakterystyczny zapach grzybowy, smakuje gorzko. Wynika to z tego, że jest przesycony określonym sokiem. Jeśli miazga zostanie przecięta, nabierze szkarłatnego odcienia. Grzybica jest mocna, pokryta ciemnymi plamami i nakrapiana rowkami. Wewnątrz noga jest pusta.
- Złoty żółty Laktarius. Mają białe kruche mięso. Po nacięciu jego kolor zmienia się na żółty. Sok wypływający z plastra nabiera również żółtego odcienia. Miąższ nic nie pachnie, ale smakuje gorzko i ostro. Obwód czapki wynosi 6 cm, a jej powierzchnia jest pomalowana w odcieniach ochry: od jasnego beżu po jaskrawoczerwony. Wysokość dolnej części wynosi około 9 centymetrów, u młodych grzybów jest pełna i gęsta, u dorosłych tworzy się pusta przestrzeń. Talerze pod kapeluszem rosną gęsto, podzielone na końcach.
- Bursztynowa Pierś. Szaro-różowy kapelusz migocze w słońcu i błyszczy. Jego obwód wynosi około 10 cm, powierzchnia jest w większości płaska, ale z wiekiem krawędzie nasadki są wygięte. Stopa osiąga 10 cm wysokości i ma porowatą strukturę, wewnątrz znajduje się pusta przestrzeń. Kolor nóg nie różni się od kapelusza. Miąższ jest lekki z żółtym odcieniem, ma silny specyficzny aromat, podobny do zapachu leków.
- Smolisty czarny mleczny. Kapelusz ma 10 cm ciemnego koloru, płaski, czasem wklęsły. Dolna część osiąga wysokość 5 cm, gęsta, zwęża się. Spódnica pod kapeluszem ma częste i wąskie płytki. Twarda śnieżnobiała miąższ po wycięciu emituje różowy sok i wyraźny aromat, podobny do owocowego.
Gdzie i o której godzinie rosną piersi
Młynarze są uprawiane w lasach liściastych w środkowej, południowej i europejskiej części Rosji, a także w lasach iglastych północnej tajgi. Najczęściej spotykany w gajach brzozowych, ponieważ to te drzewa zapewniają im niezbędne odżywianie, a zatem rozwój.
Jednak oprócz pewnego rodzaju drzewa ważne są inne bochenki, takie jak skład gleby, jej zdolność do pochłaniania i zatrzymywania wilgoci, oświetlenia i ciepła.
Czy wiesz W Rosji w dawnych czasach tylko piersi były uważane za odpowiednie do marynowania grzybów.
Pomimo tego, że każda odmiana wymaga różnych warunków, ogólnie grzyb ten preferuje umiarkowanie suchy obszar, który znajduje się z dala od bagien i dobrze się rozgrzewa. Rośnie w trawie pokropionej rozkładającymi się liśćmi lub na podłożu z mchu.
Następnie należy określić, gdzie i o której godzinie rosną określone rodzaje jadalnych laktów:
- Wspólna pierś (biała). Rośnie pod brzozami w lasach liściastych i mieszanych regionu Wołgi, Uralu i Syberii. Owoce w okresie od połowy lata do połowy jesieni. Odpowiedni jest każdy rodzaj gleby, głównym warunkiem tego obszaru jest dobre oświetlenie i wystarczająca ilość ciepła.
- Żółta skrzynia. Rośnie w lasach iglastych kontynentu eurazjatyckiego, gdzie klimat jest umiarkowany. Odpowiednim rodzajem gleby jest wapień. Owoce można zbierać od połowy lata do połowy jesieni.
- Gorzki mleczarz. Żyje w lasach iglastych i gajach brzozowych w Azji oraz w krajach północnej części Europy. Odpowiednia jest dla niego głównie kwaśna gleba. Okres owocowania trwa od połowy lata do połowy jesieni.
- Czerwono-brązowy guzek. Rośnie w różnych lasach Europy, obok wszystkich gatunków drzew. Preferuje zacienione obszary i wilgotną glebę. Owoce zbiera się od późnego lata do połowy jesieni.
- Mleko osikowe. Żyje w gajach osikowych i lasach topolowych południowego regionu Wołgi. Te termofilne grzyby preferują dobrze oświetlone miejsca i umiarkowany klimat. Owoce w okresie od połowy lata do około połowy jesieni.
Skład i zawartość kalorii
Grzyby - Pożywne Grzyby. Zawartość kalorii w 100 gramach tego produktu wynosi 15-16 kcal. Składa się z cennych składników niezbędnych do zapewnienia pełnego życia ludzkiego.
Na 100 g pulpy są:
wiewiórki | 1,8 g |
tłuszcze | 0,8 g |
węglowodany | 0,5 g |
błonnik pokarmowy | 1,5 g |
woda | 88,0 g |
popiół | 0,4 g |
witamina B1 (tiamina) | 0,03 mg |
witamina B2 (ryboflawina) | 0, 24 mg |
witamina C (kwas askorbinowy) | 8,0 mg |
witamina PP | 0,15 mg |
monosacharydy i disacharydy | 0,5 |
Jakie są grzyby do smaku
Istnieje sześć jadalnych odmian mleczarza:
- Najsmaczniejsze są biały grzyby są również nazywane prawdziwe cycki. Mają gorzki smak.
- Gorzki mleczarz jest w pełni zgodny ze swoją nazwą, ponieważ jest gorzki.
- Czerwony brązowy odmiana smakuje słodko i ładnie pachnie.
- Suche Ma ostry, pieprzowy smak i ten sam zapach.
- Osika smak też jest ostry, ale ma subtelny aromat owoców.
- Miazga żółtylub popsutymi odmiany są gorzkie w smaku, a jego sok wydziela subtelny owocowy zapach.
Niejadalne smaki mleczne są nieprzyjemne.. Na przykład odmiana niebieska ma tak gorzki posmak, że nie można jej zjeść. Złoty-żółty jest ostry i gorzki, a bursztyn ma wyraźny farmaceutyczny zapach. Pomimo faktu, że żywiczna czarna pierś pachnie owocami, smakuje ostro i zupełnie nie nadaje się do jedzenia.
Metody gotowania
Grzyby są uważane za pyszne grzyby., a potrawy przygotowane na ich podstawie mogą ozdobić świąteczny stół. Opcje gotowania obejmują zimowe zachody słońca, sałatki, zupy i pieczone grzyby. Przepisy dotyczące przygotowania dojarzy różnią się od innych grzybów tylko technologią wstępnego przygotowania.
Ważne! Proces przetwarzania jest niezbędny nie tylko w celu poprawy smaku grzybów, ale także w celu uniknięcia zaburzeń trawiennych i alergii.
Kubki przetwarzane są w trzech etapach:
- Czyszczenie. Grzyby powinny być czyszczone szczoteczką do zębów z przylegających drobinek lasu i brył ziemi.
- Moczenie. Ponieważ piersi są mleczne i zawierają specyficzny gorzki sok, należy je namoczyć w wodzie. Czas moczenie zależy od intensywności goryczy i może trwać od kilku godzin do trzech dni. W tym czasie należy zmieniać wodę tak często, jak to możliwe. Częste podmiany wody przyspieszą proces namaczania.
Przechowuj pojemnik z namoczonymi dojarzami w chłodnym miejscu, w przeciwnym razie mogą ulec kwaśności. Grzyby oczyszczone ze spalania soku znacznie poprawiają ich smak.
- Trawienie. Czas wrzenia zależy również od stopnia goryczy piersi. Grzyby o niskim stopniu korozyjności można oblać tylko wrzącą wodą. Średnio gorzki należy gotować przez około 20 minut. I najbardziej płonące powinno być gotowane przez pół godziny.
Po tym, jak grzyby miną etapy przygotowania, możesz zacząć tworzyć naczynia.
Typowe metody gotowania:
- Wytrawianie na gorąco.
- Marynowanie Tą samą metodę stosuje się do marynowania grzybów, jak w przypadku innych rodzajów grzybów.
- Suszenie Po zwilżeniu dojarzy umieszcza się je pod prasą, aby wycisnąć z nich całą wilgoć. Następnie są zawieszane w ciepłym i suchym pomieszczeniu, aż do całkowitego wysuszenia.
Wpływ na ludzkie ciało, korzyści i szkody
Ze względu na swój skład i użyteczne właściwości piersi były bardzo popularne w Rosji od czasów starożytnych.
Właściwie przetworzone i przygotowane dojenie mają cenne właściwości lecznicze i pozytywnie wpływają na zdrowie dzięki dużej ilości zawartych w nich białek, witamin i minerałów.
Suszone piersi są bardziej korzystne dla zdrowia, ponieważ stanowią 30% białka.
- Grzyby te są stosowane w medycynie ludowej i pomagają w leczeniu następujących chorób:
- kamica żółciowa i kamica moczowa;
- gruźlica
- rozedma płuc;
- choroby przewodu pokarmowego;
- niewydolność nerek;
- choroby skóry;
- regularne (białe) piersi znacznie zmniejszają ryzyko raka.
Pozytywny efekt osiąga się jedząc solone piersi 300 g trzy razy w tygodniu. Jednocześnie jedzenie niejadalnych odmian może spowodować znaczną szkodę dla zdrowia.
Mleczny nieoczyszczony z toksycznych soków może wywoływać zaburzenia odżywiania i reakcje alergiczne. Jedzenie surowych grzybów może prowadzić do zatrucia pokarmowego.
Czy wiesz W krajach europejskich guz jest uznawany za niejadalnego grzyba. Przeciwnie, w Rosji laktari jest uważany za jadalny i jest szeroko stosowany jako preparaty zimowe.
Przeciwwskazania
Młynarze są trawione przez długi czas i obciążają żołądek, dlatego wśród przeciwwskazań do ich stosowania można wyróżnić wrzód trawienny i zapalenie żołądka. Również laktacja jest przeciwwskazana w żywieniu dzieci w wieku poniżej siedmiu lat. Nieleczone i przeterminowane grzyby mogą wywołać botulizm.
Grzyby to pyszne, pyszne grzyby, które rosną w lasach liściastych, mieszanych, a także sosnowych, są podzielone na jadalne i niejadalne. Ze względu na wysoką zawartość kwasu mlekowego mają gorzki smak, dlatego przed gotowaniem należy je oczyścić z płynów żrących. Wśród korzystnych właściwości są pożywne i lecznicze. Skład tych grzybów jest bogaty w białko i witaminy. Młynarze są przeciwwskazane w surowej postaci.